Quarks

Na física de partículas, os quarks, xunto cos leptóns constitúen a materia. Trátanse de partículas subatómicas necesarias para a existencia de protóns e neutróns, e son as únicas partículas que interactúan coas catro forzas fundamentais.

Hai seis tipos distintos de quarks:  Up, Down, Charm, Strange, Top, Bottom.

Son as partículas máis pequenas que o ser humano consigeu identificar.

Un protón está formado por tres quarks, dous up e un down.

PROPIEDADES

Quark up arriba:

O tamaño típico de su campo é máis pequeno que o diámetro dun protón.

Un neutrón está formado por un up quark e dous down quarks.

Hai varias xeracións de quarks , na primeira xeración están os quarks up e down, na segunda os quarks strange e charm e na terceira e última bottom e top. Os diferentes tipos de quarks caracterízanse polo seu índice de masa, a cal aumenta dependendo do número da xeración. Pero esto sólo é unha construción teórica .

CARGA DE COLORES DE LOS QUARKS

Non teñén ningunha relación coa cor dos mesmos, se non que se refire ao seu tipo de carga, utilizando as tres cores primarias, o azul, o verde e o vermello.
Pareceunos moi interesante, xa que sempre nos ensinaran que o átomo era a unidade mais pequena da materia.

 

Abel Carbajal Saborido

Suevia Camba Calvo

Valeria Camba Fernández

Paula Calvo Rey

 

Documental LHC

Simulación ILC


1. Comenta brevemente el artículo en los aspectos más sorprendentes referentes a la demostración de la imposibilidad de observar una realidad física, pero que sí puede describir ( desde el punto de vista de lo que persigue la ciencia ); y en lo relativo a esa fuerza que se hace más intensa a medida que se hace mayor la distancia entre las partículas.

Tres científicos estadounidenses descubriron que non se poden observar os quarks illados xa que a interacción que ten cos neutróns e protóns actua como unha goma elástica.Tambien di que por separado chegaron a unha conclusión contraditoria xa que no interior do núcleo dun átomo a interaccion é menor cando os quarks están preto. Non obstante, se están lonxe, a interaccion é maior.

2.Por el momento, hasta los mismos investigadores comentan la dificultad de que se comprenda la importancia de la física de partículas en la vida cotidiana. Trata de explicar esa perfección con algún ejemplo que parta del descubrimiento del núcleo atómico , del electrón ,de los protones o neutrones y aplicaciones en las que la actualidad tiene el conocimiento su existencia características.

Medicina
Os detectores e aceleradores desenvolvidos primeiro para a física de partículas son utilizados agora polos centros médicos para tratar e diagnosticar millóns de pacientes.

A seguridade das nacións
Dende o escaner de cargas nos portos ata a supervisión dos residuos nucleares, o mesmo detector de avanzada tecnoloxía que os fisicos utilizan para analizar partículas tamén pode protexer mellor ás nacións.

Industria
Os físicos de partículas contan coa industria para producir e facer avanzar os millóns de compoñentes que requiren os experimentos, poñendo as empresas nunha vía rápida cara a novos produtos e tecnoloxías que cambian a vida.

Computación
Para gravar e analizar o volume sen precedentes dos datos xerados nas colisións de alta enerxía, os físicos de partículas desenvolven tecnoloxías de computación de vangarda, facendo contribucións fundamentais ás solucións nas fronteiras da informática.

Ciencias
Na física de partículas son necesarias ferramentas de vangarda. Moitas delas, como a fonte de luz de sincrotrón, beneficia a outros sectores da ciencia.

Desenvolvemento de forza laboral
A maioría dos estudantes que obteñen a súa tese en física de partículas van traballar para a industria de alta tecnoloxía, as institucións financeiras e empresas de tecnoloxía da información.

Unha lista cada vez maior
A ciencia e a tecnoloxía da física de partículas teñen aplicacións transformadoras que se traducen en beneficios para moitas outras áreas da sociedade

3. Desde el año 2004 se han producido notables avances en el mundo de las partículas elementales, sobre todo ligados a la investigación de aceleradores (el LHC en Europa y el ILC en EEUU) Investiga en internet algunos hallazgos o contratiempos de las investigaciones, de sus presupuestos, sus dimensiones, etc.

O acelerador de partículas máis poderoso xamais construído podería facer algúns descubrimentos notables. A “Máquina de Deus”, como se deu en chamar ao Gran Colisionador de Hadrones (LHC), ten por finalidade a de desentrañar os enigmas da orixe do Universo. Considerado o experimento científico máis ambicioso da historia, o LHC intentará identificar con total certeza os ladrillos fundamentais con que se construíron as estrelas, os planetas e ata os seres humanos. O Gran Colisionador de Hadrones,GCH (en inglés Large Hadron Collider,LHC) é un acelerador e colisionador de partículas situado na Organización Europea para a Investigación Nuclear (CERN, sigla que corresponde ao seu antigo nome en francés: Conseil Européenpour a Recherche Nucléaire), preto de Xenebra, na fronteira franco-suíza. Foi deseñado para colisionar fas de hadrones, máis exactamente de protóns, de ata 7 TeV de enerxía, sendo o seu propósito principal examinar a validez e límites do Modelo Estándar, o cal é actualmente o marco teórico da física de partículas, do que se coñece a súa ruptura a niveis de enerxía altos.
Dentro do colisionador dous feixes de protóns son acelerados en sentidos opostos ata alcanzar o 99,99% da velocidade da luz, e faillos chocar entre si producindo altas enerxías (aínda que a escalas subatómicas) que permitirían simular algúns eventos acontecidos inmediatamente despois do Big Bang.
O LHC é o acelerador de partículas máis grande e enerxético do mundo. Usa o túnel de 27 km de circunferencia creado para o Gran Colisionador de Electróns e Positróns (LEP en inglés) e máis de 2000 físicos de 34 países e centos de universidades e laboratorios participaron na súa construción. O Colisionador Lineal Internacional (ILC en inglés) é unha proposta de acelerador lineal de partículas. E se se aproba despois de que se publicase o informe de deseño técnico do proxecto, planeado para 2012, podería rematarse ao final da década de 2010-2020.É posible melloralo a 1000 GeV (1 TeV). Aínda non se elixiu o país que vai albergar o acelerador. Hai dous modelos básicos de aceleradores. Os aceleradores lineais (“linacs”) aceleran partículas elementais ao longo dun camiño recto. Os aceleradores circulares, tales como o Tevatron, o LEP, e o Gran Colisionador de Hadrones (LHC), usan camiños circulares. A xeometría circular ten vantaxes significativas a altas enerxías, que inclúen decenas de GeV: cun deseño circular, as partículas poden ser aceleradas de xeito efectivo sobre distancias máis longas. Ademais, só unha fracción das partículas levadas a colisión chocan realmente. Nun acelerador lineal, as partículas sobrantes pérdense; nun acelerador con forma de anel, continúan circulando e quedan dispoñibles para futuras colisións. A desvantaxe dos aceleradores circulares é que as partículas que se moven sobre un camiño curvo emiten necesariamente radiación electromagnética coñecida como radiación de sincrotrón.

 

Documental LHC
Simulación ILC

 

Esta entrada foi publicada en TEMAS DE CCMC. Garda o enlace permanente.