Interferón humano
Actualmente existen varios tipos de interferón que foron aprobados para o seu uso en humanos, e a terapia de interferón utilízase xunto coa quimioterapia e a radioterapia no tratamento do cancro. Cando se usa deste xeito, o interferón ? e o interferón ? adminístranse generalmente mediante inyecciones intramusculares. A inyección de interferón nos músculos, venas ou baixo a pel é comúnmente ben tolerada. Os efectos secundarios máis frecuentes son síntomas catarrales: Aumento da temperatura corporal, malestar, fatiga, dor de cabeza, dor muscular e convulsiones. Eritema, dor e dureza no punto da inyección tamén se observan frecuentemente. Raras veces, os pacientes experimentan caída do cabelo, vértigo e depresión. Todos os efectos coñecidos son reversibles e desaparecen aos poucos días de abandonar o tratamento
Vaciñas de proteinas recombinantes
Desde que en 1796, o médico inglés Edward Jenner descubrise a primeira vacuna contra a viruela, un número considerable de vacunas foron utilizados con gran éxito para o control de moitas enfermidades. Con todo, este tipo de vacunas, denominadas vacunas clásicas, poden presentar algunhas limitacións tales como a aparición de efectos secundarios e complicaciones posteriores á vacunación.
Aínda que as vacunas clásicas considéranse seguras, e por tal motivo séguense aplicando á poboación de todo o mundo, a biotecnología permitiu avanzar neste campo da medicina mediante a creación dunha nova xeración de vacunas que reducen ou eliminan os inconvenientes que presentan as vacunas clásicas.
José Guerra e Diego Fresco